Jiexiu - Beijing

Behalve Yvonne heeft een ieder redelijk geslapen. Vrij vroeg worden de gordijnen geopend en beginnen de eerste Chinezen voedsel tot zich te nemen en dat gaat meestal gepaard met hevig gesmek, boeren en hardop praten en vergeet tegenwoordig vooral niet de mobiele telefoon, want op de Boeddha's na is dit wel het belangrijkste voor hen wat er bestaat.
Vanwege een hardsleeper (6 bedden per open compartiment) is alles hoorbaar, dus op de koop toe ook het baby gehuil. Na de diverse stops arriveren we op Station Beijing-West. Dit is werkelijk een enorm groot kunstwerk, dat onnoemelijk grote reizigersaantallen moet verwerken.
Uit ervaring weten we dat we niet naar de taxi standplaats moeten, omdat een lange rij wachtende je voorgaan, maar ook de prijzen die ze durven te vragen lopen veelal de spuigaten uit.
Dus we lopen naar de straat en trachten een taxi te strikken, maar ook hier worden hoge bedragen gevraagd (¥ 400,- per taxi). En op de meter rijden willen ze niet. Dan nemen we de bus naar het eerste metrostation. Maar welke bus moeten we nemen, even voorleggen aan een beambte en hij geeft een goede verwijzing die we opvolgen. In de bus betalen we helaas met groot geld en krijgen bundeltjes van ¥ 1,- retour. Ook worden we door een dame verder op weg geholpen, die zelfs haar informatiekaartje afgeeft, indien we nog hulp nodig hebben. Heel bijzonder is dat er vanuit het treinstation geen directe verbinding met het metronetwerk is en dus op een bus aangewezen zijn.
Aangekomen bij het Military Museum station worden we door een aardige jonge man geholpen en bedanken we de dame. Dan kan de man evenzo goed met de bagage helpen en dat gebeurt. We zijn enigszins bekend met de ondergrondse in Beijing, dus dat moet verder geen probleem zijn. Maar het aantal trappen van diverse lengten is een behoorlijke inspanning. Ook komt het voor dat een roltrap aanwezig is, maar dan toch nog met een trap verder moet. Dit is zeer onlogisch. Soms worden de dames door medereizigers geholpen, maar ze laten je ook gerust wortel schieten. Uiteindelijk komen we op Dongzhimenstation aan en proberen we de juiste uitgang, er zijn er 4, te vinden. Diverse medewerkers hebben we de weg gevraagd, maar we worden van hot naar her gestuurd en dat breekt je op met al onze koffers. Tenslotte vragen we de weg aan een politieman in een cabine op de hoek van de straat. Hij verwijst ons in de juiste richting. Ondertussen worden we ook door de diverse taxi chauffeurs aangesproken en proberen we nogmaals op de aanbieding in te gaan, maar voor nog geen vijf minuten rijden oftewel twee blokken verder durven ze ¥ 50,- te vragen en nog steeds geen meterprijs.
We hebben het hotel gevonden en checken in. Onmiddellijk vragen we of de 2 kamers met 2 eenpersoonsbedden volgens de reservering beschikbaar zijn. We vragen dit, omdat gedurende onze reis bij aankomst veelal tweepersoonsbedden worden ingeschreven, in tegenstelling tot de reserveringspapieren. Hier wordt bevestigend op geantwoord, maar bij het openen van de kamerdeur gaat het ook nu volledig mis. Weer terug naar de balie en dan ontstaat een discussie met de hotelmedewerkster die ons heeft ingeschreven en haar collega, die vervolgens de zaken overneemt. Hij geeft haar de schuld vanwege het slecht onderlegd zijn van de Engelse taal, maar wij melden dat op de bevestigingspapieren de reservering duidelijk vermeld staat. Excuses en een drankje van het hotel worden aangeboden en het personeel zet alles ingang om de situatie te herstellen.
Poging 2: een kamer op de 12e en 16e verdieping wordt aangeboden, maar we verwijzen nogmaals naar de hotelbevestiging, die zojuist op poging 1 was uitgesproken.
Uiteindelijk komen we op de 15e verdieping uit met in acht nemen dat een kamer nog niet helemaal gereed was. We accepteren deze situatie en hoeven maar 30 minuten te wachten. Ondertussen nestelen we ons in de naastliggende kamer en kunnen de eersten hoognodig douchen en de anderen wat te drinken nemen.
We begrijpen dat ze in Azië geen gezichtsverlies willen hebben, maar telkens herstellen brengt eerder ergernis en tijdverlies met zich mee, dan nodig is.
Nadat we allen weer fris ruiken gaan we proberen om naar de 'Silk Market' te komen en dat lukt zowaar met een taxi. Hier weten we vrij snel het nodige te scoren en kunnen we tot de bodemprijzen van de artikelen afdingen. We worden verweten dat we keiharde onderhandelaars zijn. Ervaring leert. Nu nog proberen de verzameling Chinese poppetjes aan te vullen. Alle stalletjes zijn gemoderniseerd in glazen cabines en heringedeeld. Na enig zoekwerk vinden we een stalhouder die de poppetjes van onze meegenomen afdrukken herkent. Er zijn ook nieuwe exemplaren, maar die vallen volledig buiten de boot.
We kunnen hem wijs maken dat we 15 à 20 exemplaren willen afnemen, maar we moeten ze wel eerst zien. Vandaag lukt dat niet en de prijs is veel te hoog. We beloven dat we morgen terugkomen tegen een aannemelijk bod en ja hoor hij gaat akkoord, maar hij wil dat we vooruit betalen en dat doen we natuurlijk niet. Belooft dat we morgen terugkomen.
Na de 'markt' gaan we in de vooravond naar de Wangfujingjie (shopping street) en hebben daar een eetgelegenheid in de passage parallel aan de winkelstraat gevonden: bij de balie bestellen en nummertje op je tafel zetten, dan wordt niet veel later je eten gebracht. Het is goed eten, maar zeker geen haute cuisine.
Terug in het hotel praten we nog na en proberen we nog een verhaaltje te plaatsen, dat lukt en ondertussen tikt de tijd door, want het is 1 uur; gaaaaaaaaa...p, zzzzzzz.....