Xi'an - Jiexiu

Op een redelijke tijd worden we door moeders gewekt, omdat vandaag het Xi'an Welfare Institute op het programma staat. Maar eerst hebben we een heerlijk ontbijt, ook al moest de koffie nog uit Colombia worden gehaald. Ook hebben we een kamer tot 15.00 uur, zodat we bij terugkomst ons kunnen opfrissen.
We lopen naar de poort waar de taxi's geparkeerd staan en een chauffeur komt naar ons toegelopen. Op zich wil deze man ons wel brengen, maar volgens een vast bedrag en dat houdt het volgende in: hij brengt ons, blijft wachten en rijdt ons terug. Wij willen graag een enkele reis op de meter en meer niet. Je voelt het al aankomen: dat wil deze man niet en dus vervoert hij ons niet. In de nabijheid waren enkele managers van het hotel in gesprek over een pas aangelegde vlonder, dus hebben we die maar eens aangesproken. Deze heren en de beveiligingsbeambte aan de poort hebben in niet mis te verstane (Chinese) woorden dat ze van de voorgelegde situatie niet gediend waren en sommeerde een taxichauffeur voor ons te moeten rijden. Nog maar net op pad werd direct de mobiele telefoon ter hand genomen, wat hier gezegd werd is voor ons niet te volgen. Onderweg heeft de man tweemaal de weg gevraagd, maar uiteindelijk zijn we op het goede adres aangekomen. De somma van ¥ 22,50 was van de meter af te lezen en dus gaven we hem dit, maar hij wilde helemaal geen geld hebben. Getracht hem dit toch te overhandigen door uit te stappen en het geld in de auto te werpen. Dat lukte in eerste instantie, maar hij opende de deur en smeet het geld voor onze voeten op straat. Jammer, maar het is niet anders.
We stappen het terrein van het kindertehuis binnen en melden ons bij de portier, die verwijst ons naar het hoofdgebouw. Kort hierop worden we ontvangen door een medewerkster, die ons warm water aanbiedt en Susan Hu bericht dat we zijn gearriveerd. Niet lang daarna staat Susan voor ons en neemt ons mee naar de kinderafdeling: kenners onder ons weten dat dit het roze kasteel is.
Momenteel zijn 800 kinderen, waarvan merendeel gehandicapt, in het kindertehuis aanwezig. Daarnaast zijn 300 medewerkers in het kindertehuis werkzaam. Dit komt vooral door de vele gehandicapten, zij hebben meer persoonlijke zorg nodig. Verder worden de kinderen op allerlei manieren geholpen: therapie, eten, aanspraak, spelen, educatie.
Wanneer we naar de entree van het gebouw teruglopen, stapt een ander Nederlands gezin binnen en hebben we even een kort gesprek en een fotosessie met elkaar. Hierna worden we door de directeur ontvangen. De directrice is met pensioen en heeft dus voor hem plaats gemaakt. Het dossier van Lisanne wordt weer tevoorschijn gehaald en diverse andere medewerkers worden ingelicht over de aanwezigheid van onze dochter. Direkt merken ze op dat wij diverse keren het kindertehuis hebben bezocht, maar ook enkele medewerkers herkennen ons. Wij herinneren hen ook. Tijdens het vluchtig doornemen van het dossier merkt de directeur op dat hij de medische papieren heeft ondertekend en goedgekeurd heeft voor adoptie. De directeur is dus ook de vroegere dokter, die de kinderen o.a. aan een laatste controle, voordat ze de adoptieprocedure ingingen, onderwierp.
Thans wordt een DNA databank opgezet en zijn de ouders van de vondelingen te traceren. De vroegere vondelingen zouden op een gegeven moment ook weer met de biologische ouders verenigd kunnen worden. Het is een gesprek van Engels met een vertaling naar het chinees en omgekeerd, maar wel open en vriendelijk. Dan mogen we een gezamenlijke lunch genieten met oudere kinderen, het management, medewerkers en wij (2 families).
Een ieder krijgt een behoorlijke maaltijd voorgeschoteld en sommige kinderen gaan voor een tweede portie. Ook de tegenwoordige aanwezige honden krijgen hun deel, maar alleen omdat de kinderen het als een leuk tijdverdijf zien.
Na het uitwisselen van informatie tijdens de lunch en de aardige woorden van de directeur loopt het bezoek alweer ten einde. Handen schudden en een innige omarming van de directeur met Lisanne geeft het bezoek voor een ieder wederom een zeer goed gevoel en gaan we op deze wijze uit elkaar. We trachten met buslijn 703 terug naar het centrum te reizen, maar door de uitbreiding van de stad zijn ook diverse buslijnen verlengd. Op het moment dat we afscheid nemen van een medewerkster, die telkens bij ons bezoek aan het kindertehuis ook aanwezig is (naam is onbekend), arriveert de bus en stappen we in. We moeten zelfs een keer overstappen (bus 61) om op loopafstand van het hotel uit te komen. Het blijft lastig om een antwoord te krijgen op de vraag welke haltes een bus aandoet.
Een hotelkamer was tot 15.00 uur tot onze beschikking, dus hadden we de tijd om ons op te frissen. Na de opfrisbeurt hebben we enkele inkopen voor de reis met de nachttrein gedaan en zijn we na terugkomst in het hotel onderuit gaan zitten.
Op een gegeven moment was er met een manager van het hotel, i.d.g. een Amerikaan, nog een gesprek over het taxivoorval met het excuus van de taxichauffeur dat hij nog nooit in de buurt van het kindertehuis was geweest en dat het verhaal (door hemzelf bedacht, want wij hebben niets verteld) hem aangreep.
Het moment om naar Jiexiu met de trein te vertrekken was aangebroken: twee taxi's zouden worden geregeld en stopten op dezelfde locatie in de nabijheid van het station. Vrij snel kwam de eerste taxi en Yvonne met Quirine stapten in, maar die van ons duurde ongeveer 10 minuten. Dus een voorgevoel vertelde mij dat hier iets niet zou gaan lukken en dat bleek vrij snel: op de locatie geen Yvonne en Quirine. Dan maar eerst naar het plein voor het treinstation, vervolgens een rondje lopen waar de taxi's ook stoppen; resultaat nul. Vervolgens Lisanne centraal bij de entree, inclusief bagage op wacht gezet. Ik nogmaals het gehele rondje in sneltreinvaart gelopen; weer niets en het gaat al schemeren. Nog een poging ondernomen door daadwerkelijk bij de linker entree te beginnen, en gelukkig stond Yvonne daar, want Quirine zocht mij en Lisanne. Kort daarop was ook Quirine in het zicht en heb ik snel Lisanne opgehaald. Het was kantje boord, want de rechter entree vertoonde enorme dikke rijen en de twee entrees komen samen voor de security check en dat kost ook tijd.
Even doorgesproken wat er mis is gegaan en dat is voor ons duidelijk: de afspraak met de taxi's liep volledig fout en dat was vanuit het hotel geregeld.
In de wachtruimte heerst, zoals wij gewend zijn, een enorm gekakel van bellende, pratende mensen en tussendoor de mededelingen uit de luidsprekers. Ook staan we weer bij de reizende chinezen in de belangstelling en wordt er een gesprek aangeknoopt.
De aloude bekende vragen komen naar voren: waar kom je vandaan, de kinderen lijken niet op ons, waar ga je naar toe en men tracht L en Q in het chinees aan te spreken. En op dat moment hoef je geen tolk te regelen, want die staat spontaan op.
De melding dat trein 2670 (Baoji-Taiyuan) aankomt verschijnt op het elektronisch bord en dat betekent dat de poort opengaat en je naar het perron kunt begeven. Het blijft een gedrang, maar een enkeling is behulpzaam om de kinderen en Yvonne met hun bagage te helpen.
Na aankomst van de trein stappen we in en zoeken we de gereserveerde softsleeper in wagon 8 met de bedden 1 t/m 4. Deze is snel gevonden en kunnen we ons reisvaardig maken. De trein zet zich in beweging naar Taiyuan.